Τὸ βίωμα τοῦ Λόγου!
Ὑπάρχουν στιγμές ὅπου ὁ κόσμος σιωπᾷ κι ὁ ἄνθρωπος ἀναζητᾶ νὰ θυμηθεῖ ποιος εἶναι. Ὅταν ὁ θόρυβος τῶν ἰδεολογιῶν καταλαγιάζει, ἀναδύεται ξανά ὁ ἠχώ τοῦ Ἀληθινοῦ Λόγου — ἐκεῖνου ποὺ δημιούργησε, ὅρισε, ἔσωσε καὶ παιδαγώγησε τὴν Ἱστορία. Ἡ “Κοινωνία τοῦ Λόγου” εἶναι ἕνας τόπος μνήμης καὶ αὐτοσυνειδησίας, ὅπου ἡ γνώση γίνεται προσευχή, ὅπου ἡ ἐπιστήμη ἀναζητεῖ τὸ φῶς, καὶ ὅπου ἡ Παιδεία ἐπιστρέφει στὴν ἀρχαία της ἀποστολή· νὰ μορφώνει ψυχὲς, ὄχι μόνον διάνοιες.
Πρὸς Ἀποκατάσταση τῆς Ῥωμαϊκῆς Συνειδήσεως
Ἡ ἐθνική μας αὐτοσυνειδησία ἔχει βαθιὰ τραυματιστεῖ ἀπὸ μία ἱστορικὴ διήγηση ποὺ μᾶς ἐπεβλήθη, ξένη πρὸς τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν παράδοσή μας. Ἐσκεμμένα ἀποκοπήκαμε ἀπὸ τὴν συνέχεια τοῦ Γένους μας — ἀπὸ τὴν Ῥωμαϊκὴ ταυτότητα ποὺ συνέδεε τὸν Ἑλληνικὸ λόγο μὲ τὴν Ὀρθόδοξη πνευματικότητα. Ὁ σκοπός τοῦ ἔργου τούτου εἶναι νὰ ἀνασυνθέσει, μὲ σεβασμὸ καὶ ἀλήθεια, τὴν πραγματικὴ ἱστορικὴ μνήμη, ὥστε, συν Θεῷ, νὰ ἀποκατασταθεῖ ἡ Ῥωμαϊκὴ συνείδησή μας — ὄχι ὡς ἱδεολόγημα, ἀλλὰ ὡς ὀντολογικὴ ἐπανεύρεση τοῦ ποιοί εἴμαστε.
Μᾶς ἔμαθαν νὰ θεωροῦμε τὴν ἱστορία μας ὡς πρόβλημα γιὰ τὸ Εὐρωπαϊκό μας μέλλον. Μα ὁ Λόγος δὲν χάνεται μέσα μας· ἀποτελεῖ τὴν δόξα μας καὶ τὴν προοπτική μας.
Ἡ ἀλήθεια δὲν χρειάζεται ὑπεράσπιση, ἀλλὰ ἀνάκτηση. Ἡ Ῥωμαϊκὴ συνείδηση μας δὲν ἔσβησε· ἀπλῶς σκεπάστηκε. Σκοπὸς μας, συν Θεῷ, νὰ ἀνασύρουμε τὴν μνήμη ἀπὸ τὴν λήθη.
Ὁ δρόμος τῆς μνήμης δὲν τελειώνει· ἀρχίζει κάθε φορά ποὺ ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τὴν λήθη
